Trochę bałem się tego filmu. Niemal 3,5-godzinny moloch opowiadający o jednym z najbardziej znanych wydarzeń w historii Ameryki. Bardzo łatwo było skręcić w którąś ze stron: obwiniać komunistów i całą tą czerwoną zarazę, lub ulec paranoi i udowadniać teorię spisku, w który zamieszane były amerykańskie służby. A jednak Oliver Stone został po środku i po prostu opowiedział historię.

To chyba największa zaleta filmu - reżyser nie staje po żadnej stronie, nie próbuje rozwiązać wielkiej tajemnicy, nie szuka nowych tropów. Stone gromadzi znane nam fakty, ślady, dowody i wplata je w fabułę. "JFK" nie jest obrazem demaskatorskim. Pamiętajmy, że to nie film dokumentalizowany, a film fabularny przedstawiający prawdziwą historię. To chyba oczywiste, że reżyser mógł dopuścić się pewnych przekłamań aby utrzymać strukturę narracyjną i dramaturgię filmu - w końcu akcja prowadzona jest przez 3 godziny. Film jest przede wszystkim dla widzów. Tym bardziej, że Stone w żadnym momencie nie przejawia ambicji do stworzenia obrazu zestawiającego ze sobą fakty "obu stron", porównującego i udowadniającego racje zwolenników spisku i wyznawców zwykłego morderstwa, którego w całości dokonał Lee Harvey Oswald.

Zamiast tego reżyser pokazuje historię od strony prokuratora Jima Garrisona. Człowieka, który wiele poświęcił aby wytropić ewentualny spisek, jaki miał miejsce tamtego nieszczęsnego dnia. To kolejna zaleta filmu - "JFK" to film o ludziach, o ich sposobie myślenia i uczuciach w obliczu takiej tragedii. Nawet dzisiaj można dojść do wniosku, że nie wszystko zostało powiedziane, że za dużo tych niedociągnięć w śledztwie, zbiegów okoliczności, tajemniczych śmierci. I właśnie o tym jest ten film - o obsesji głównego bohatera, o poszukiwaniu prawdy, o podważaniu tego co mówi nam rząd, jeśli pojawią się choćby najmniejsze szczeliny, przez które mogą wedrzeć się jakiekolwiek wątpliwości.

"JFK" kanalizuje emocje widzów, zwłaszcza amerykanów, których śmierć prezydenta dotknęła najbardziej - strach, gniew, frustrację, niezrozumienie jakie ogarnęło ich serca. Gdy w państwie tak chlubiącym się wolnością i demokracją ginie prezydent w niejasnych okolicznościach, a wiele dokumentów odnośnie tej sprawy jest zatajanych przed społeczeństwem - coś tu jest nie tak z "rządami ludu". Taki film musiał powstać.

To chyba najlepszy film o teorii spiskowej, jaki widziałem. Fascynujący, posługujący się ogromem materiałów, ze zręcznie prowadzoną fabułą, dobrą grą aktorską i świetnie zrealizowany. Te 3 godziny zleciały mi aż za szybko. Nawet końcowe przemówienie Garrisona "zdało egzamin" - bałem się zbędnego patosu; gdy bohater zakończył swoje wystąpienie, nerwowo powtarzałem sobie w myślach "błagam, niech tylko nie biją brawa". Na szczęście Stone zaoszczędził nam wybuchu euforii spowodowanego nagłym przebudzeniem narodu.